Mijn man Hilco en ik trouwden op 28 april 2006. We hadden al voor ons trouwen een kinderwens, aangezien ook dat mijn lieve vader ernstig ziek was... In stille hoop, probeerden we zwanger te raken... Echter mijn vader stierf een half jaar na ons huwelijk op 23 november 2006, we waren nog ongewenst kinderloos.

Halverwege januari stierf dan ook mijn kleine neefje Adrian met ongeveer 19 weken zwangerschap in de buik van mijn zus... Die dag was erg dubbel, zij hadden een kindje verloren en ik was op zoek voor informatie in verband met ons eigen kinderwens... Wat ik altijd nog zo bijzonder vind is, mijn zwager zei 'jij begrijpt wat wij nu meemaken' en verontschuldigde zich ook weer voor deze woorden naar mij toe... Zelf stond ik met een beknopt gevoel in mijn buik, we hadden een kinderwens die weg bleef, maar dit begrijpen... hoe kon ik dat, we hebben geen eigen kind verloren.... wel een lief neefje, een prinsje...  wel het verdriet van ongewenst kinderloos zijn en een gewenste zwangerschap die weg bleef. Achteraf is het mij duidelijk, het waren Gods woorden, het is God die wist dat ik dit verdriet ging begrijpen.... ooit...