In een poging tot zelfmoord, redde Jezus mijn leven

Bijzonder... ik dacht steeds dat ik 'mijn verhaal' moest beginnen met het overlijden van onze dochter Elena*,

terwijl juist mijn verhaal begint met die ene poging en mijn leven voor de 3e keer werd gered door de Heer.

Drie keer?? Ja, drie keer en ik het getal 3 kom ik dan ook vaak tegen in mijn leven.

 

Voorwoord

• Mijn en jouw leven is gered doordat Jezus stierf aan het kruis. Jezus koos ervoor om alle schuld op zich te nemen. De leeuw van Juda die zich over gaf om te sterven als een lam aan het kruis. Jezus had makkelijk kunnen ingrijpen, alleen de God van liefde geeft zich over om mij en jou te kunnen redden van een eeuwige dood. Jezus had ons zo lief en wilde zó graag de kloof tussen jou en God herstellen, dat Hij aan het kruis stierf voor jou en mij. En zo kunnen wij vergeving ontvangen en weer een relatie met Hem hebben. Het raakt mij, het ontroerd mij diep als ik een poging doe om te beseffen hoe groot deze liefde van Jezus en onze Hemelse Vader is. Tenslotte had ik deze straf verdiend en niet Jezus, wie ben ik dat ik deze liefde mocht ontvangen?
  
• Mijn leven in het prille begin, ik was nog maar 3 maanden in de liefdevolle buik van mijn moeder. Eigenlijk begint mijn levensverhaal op dat moment, ik voel de laatste jaren steeds meer de eerste keer dat Jezus mij aanraakte en dat was dit moment toen mijn leven voor het eerst in gevaar was. Mijn moeder had al een paar keer een miskraam, haar baarmoeder kon de kinderen niet meer dragen waardoor de kinderen te vroeg stierven met een paar weken. Mij heeft ze kunnen redden samen met de Heer, dat weet ik zeker! Mijn moeder moest veel opofferen om mij te redden. Een half jaar lang niet mogen lopen, niet haar andere kinderen (mijn zussen en broer) naar school kunnen brengen, geen boodschappen ophalen of laat staan... de huishouding/ douchen of naar het toilet gaan. God gaf mijn moeder de kracht en werd ik geboren met ruim acht pond. In die tijd (1973) legden ze de baby's op hun buik in het ziekenhuis wiegje/ bakje. Schijnbaar gebeurde iets bijzonders wat de verpleging nog nooit had meegemaakt. Een pasgeboren baby die met al haar pasgeboren baby kracht om haar hoofd omhoog te strekken en met haar handen naar boven en lachte alsof er iemand stond wat de verpleging en mijn ouders niet konden zien. Op een gegeven moment zei mijn moeder, 'ze moet op haar rug, kijken naar de Heer die haar leven heeft gered.' Mijn moeder moest na de bevalling revalideren en opnieuw leren lopen.
• De poging tot zelfdoding waar ik hieronder meer over zal schrijven. Jarenlang dat ik mezelf hiervoor schaamde over te praten, laat staan schrijven op facebook of op een eigen site! Totdat vorig jaar ik geraakt werd door een plaat van 'for King and Country - God only knows', het duurde nog een paar maanden totdat ik tegen mezelf zei 'waarom ervoor schamen, al ik vertel wat mij is overkomen toen ik zo'n 21 jaar was (ik weet niet precies meer hoe jong ik was) dan kan ik met mijn verhaal en samen met God een bemoediging zijn voor een ander...' Tenslotte de poging tot zelfdoding was toen en is niet nu en dan nog 'waarom hiervoor schamen?' Zelfdoding, een poging tot... daar hoef je niet voor te schamen. Dat was toen en is niet nu, dit is vandaag en morgen... dat zien we morgen weer.

 

Hoe kwam het zover dat ik een poging deed tot suïcide.

Een poging tot zelfdoding is niet van het een op de andere dag, tenminste niet bij mij... en de meesten die ik hierover hoor, tot nu toe is er een heel verhaal ervoor.

Wie was ik vroeger, ik was echt een heel gelukkig meisje! Dansen, zingen, een avonturier, vrolijk en ik genoot van het buiten leven in de natuur in Drachten e.o Ik fietste toen vooral heel graag, dan crossen de heuvels op en 'bam!' dan viel ik weer met fiets en al op de grond, stond ik op en opnieuw die heuvel op totdat ik het voor elkaar had. Ik zat vaak lekker onder de modder en kapotte broeken. Mijn vader fotografeerde altijd graag en ik ging als een fotomodel dan voor hem staan, mijn vader... mijn eerste liefde, een enorme lieve man met zijn hart voor God en mijn mama is zijn engeltje. Ik genoot altijd van de Duitse TV en zo leerde ik mezelf de Duitse taal aan. Ik keek veel naar de Duitse Sesamstrasse, Sendung mit der Maus, Löwenzahn en natuurlijk Heidi in die bergen. Vooral Heidi in de bergen raakte mij en dan fantaseerde ik zo heerlijk dat ik Heidi was en in de bergen woonde, dat ik zweefde op de wolken en net als Heidi ging ik ook onder de bomen staan en dan... genieten van hoe bomen zo heerlijk ruisen en de zon er twinkelend erdoor heen straalt. Ik genoot echt intens van het leven als peuter, later kleuter. Mijn ouders gingen samen naar Oostenrijk, doordat ik de bergen al lief had eer dat ik ze ooit had gezien namen mijn ouders een echt Tirols jurkje voor mij mee en wat was ik hier trots op!! ik heb het jurkje heel wat keren aan gehad. Aangezien het erg duur is konden wij nog niet mee en een paar jaar later besloten ze samen om erg hard te werken zodat ook wij de kans kregen om de prachtige bergen te mogen bewonderen. Aangezien ik leefde in een arbeidersgezin, moest mijn vader hiervoor echt enorm extra hard werken. Met 4 jaar brak voor mij schooltijd aan en bracht mijn vader mij voor het eerst naar de kleuterschool, mijn moedertje lag die dag ziek op bed. Ook toen wilde ik mijn Tirolse jurk aan en dat mocht, alleen op school dacht men dan ook dat ik een Tirols meisje was... Met vijf jaar ging ik dan eindelijk voor het eerst naar de bergen!! Wat vond ik dat geweldig, ik speelde heerlijk met de Oostenrijkse kinderen samen. In Nederland aangekomen vond ik het lastig om weer Nederlands te praten en al licht begon de pesterij op de kleuterschool, ze waren echt overtuigd dat ik vanuit Oostenrijk kwam en ik sprak ook nog Duits en ik gedroeg mij anders dan de rest! Mijn moeder bracht mij elke keer naar school, na de kleuterschooltijd ging ik vaker alleen naar school, naja... alleen... Ik had Jezus aan mijn hand, mijn Vriend die zorgde dat ik veilig op school kwam, mijn Vriend die met mij onderweg speelde en ik mezelf niet alleen voelde. Toen ik 7 jaar was kregen we onze eerste hond, een geweldige, lieve Duitse herdershond met de naam Astor. Astor was mijn grote vriend en wat was ik super gek op hem!! Naast dat ik altijd wandelde met Jezus, was er nog een vriend in mijn leven gekomen. Een vriend met een prachtige vacht die ik kon aaien, een vriend met een natte snuit en lieve bruine oogjes. Aangezien ik al goed kon lezen met 7 jaar pakte ik regelmatig de radio van mijn vader en draaide veel muziek of pakte ik een cassettebandje, zette ik mijn knuffels en poppen in een kring en nam ik mezelf op alsof ik radio presenteerde en dan las ik voor in een boekje of vanuit de kinderbijbel. Ik was veel 'alleen' aan het spelen, niemand op school wilde met mij spelen. Soms, heel soms speelde ik nog wel eens met een klasgenootje, alleen ze vonden mij vreemd... ik had het altijd over Jezus, ik met mijn astma/ eczeem, gepest werd ik omdat ik een kind ben vanuit een arbeidersgezin 'die stinken en zijn vies/ armoedzaaier' werd dan wel eens gezegd, dat mijn vader naast zijn gewone werk ook nog keihard ernaast werkte als ijsverkoper... werd alleen maar minachtend over gesproken. Dat ik op kwam voor de openbare kleuters die naast ons naar de kleuterschool gingen, nee ik was gewoon een vreemde eend in de bijt. Het pesten op de christelijke basisschool werd steeds erger en vaker en stond ik steeds meer 'alleen' aan de kant geschoven... Ik trok mezelf dan altijd terug, dan ging ik naar ons eigen kleuterschool om de juffen daar te helpen met de kleuters en ach 'juf worden later leek mij wel wat', opkomen voor de kleintjes zoiets of nog mooier zo zijn als Moeder Theresa, opkomen voor de armen, de zwakken, de wezen... missionair werken samen met mijn Vriend Jezus, ja dat leek mij geweldig!! Zo zijn als een discipel, een volger van Jezus, want Jezus heb ik enorm Lief! Aan de radio dacht ik eigenlijk niet, ach daar speelde ik wel veel mee, maar daar dacht ik verder niet bij na.

 

Het pesten bleef niet alleen bij schelden en nare woorden, later op de basisschool werd ik na schooltijd ook wel eens aan mijn jas getrokken, wormen in mijn nek, in het nauw geduwd, mijn weg blokkeren om naar huis te kunnen etc... Op een gegeven moment bleef ik dan langer bij de juf/ meester en hielp ze met opruimen in de klas, dan kreeg ik wel eens iets of een juf bracht mij dan wel eens veilig thuis. Voor naar school,... tja dan kon het wel eens zijn dat ze mij stonden opwachten al gebeurde dat gelukkig niet vaak. Ik weet nog dat ik altijd blij en dankbaar was (en nog!) dat Jezus aan mijn zij liep, want ik was zooo bang om naar school te gaan en ik wilde juist zo graag naar school om te leren, dat juf/ meester vertelde vanuit de Bijbel en we liedjes zongen voor de Heer! Jezus gaf mij moed om toch te gaan ondanks dat ik bang was.

In de laatste klas ging ik naar een andere basisschool, PCBO Prins Willem Alexanderschool. Ons eigen basisschool verdween ivm een fusie, de klassen werden groepen. Enig zins werd ik ook daar lichtelijk gepest, alleen in dit jaar kreeg ik een lieve vriendinnetje met wie ik kon praten over mijn geloof met Jezus en zij geloofd net als ik en echt wat kon ik met haar praten over onze liefde voor de Heer!! Het was eindelijk een geweldig schooljaar voor mij.

 

Basisschool bleef het niet, je leven gaat verder en ook ik raakte in de pubertijd. Twee scholen in het voortgezet onderwijs gehad en bij beide kon ik niet aarden, niet bij de christelijke school LBO in een kleine Friese dorp waar alleen meisjes naar toe gingen. Zo kon ik ook niet aarden bij de openbare school de LHNO in Drachten. Ik werd niet begrepen, een vreemde eend in de bijt wiens hart vol is van de Here Jezus, God en de Heilige Geest. Ik hoorde er niet bij, bij de anderen en het pesten werd alleen maar erger met regelmatig o.a een dode muis in mijn jaszak in hun hoop dat ik bang zou zijn voor de muis, dat was dus niet zo, alleen was ik altijd verdrietig om de dode muis "moest het dier gedood worden om mij te pesten?" Ik werd vernederd, verdrukt, geslagen en de weg naar huis wederom werd regelmatig geblokkeerd of kon ik de straf dragen van een ander zijn/haar 'schuld' en zeker één leerkracht die mij als christen, die vreemde eend in de bijt, liever kwijt was dan rijk in de klas en zo stond ik regelmatig het enorme grote plein schoon te vegen (assepoester, zoiets). Ook deze, voor mij donkere tijd ging voorbij en stond er een nieuwe school in het zicht. Ik wilde graag leerkracht worden of in elk geval iets waar ik kinderen kon helpen en hierin God willen dienen. Toch ook op de nieuwe school in Leeuwarden aarde ik niet, het was een school waarvan men dacht dat ik daar moest beginnen voor leerkracht, MBO en een ('n verkeerde richting, die juist niet leidde voor richting leerkracht), en zo aarde ik ook niet in de school die erna kwam om het daar te proberen en stopte ik naar school gaan en niets afgemaakt.

 

Ik raakte in een spiraal van onzekerheid, geen zelfvertrouwen en de weg kwijt, verdwaald in het leven. Ik voelde me als 'n meubel die droog stond en waar veel stof op lag en dus een baantje via destijds de gemeente (ID baan, zoiets heette dat volgens mij). Je bent ergens een jaar met de kans op een contract dat je blijven kunt en intussen solliciteren naar andere banen natuurlijk.

Mijn eerste baantje werd bij de Bibliotheek en aangezien ik LHNO had gehad mocht ik alleen de simpelste dingen doen, boeken repareren en opruimen en geen stap meer om te leren, geen groei alleen de groei dat ik mezelf nog meer minderwaardig ging voelen. De aanwezigheid van mijn Heer gaf mij altijd weer dat gene waardoor ik verder kon.

Na een jaar bij de Bibliotheek gewerkt te hebben ging ik naar de Belastingdienst te Drachten, destijds had Drachten nog een Belastingkantoor en is die al zo'n 25 jaar er niet meer. In dat jaar vond ik iets meer van waardering in het lichte administratieve werk. In hetzelfde jaar besloot ik dan ook voor het rijbewijs te gaan en genoot ik van het autorijden! Totdat... de rijinstructeur mij ongewenst ging betasten... bij de borsten, op mijn benen en ging het steeds verder. Het bleef bij het betasten en ik wist uit angst mezelf geen raad. We reden in les in Leeuwarden en ik zocht en zocht naar hulp, zie ik een agent onderweg? Ik dacht; 'laat er een agent zijn onderweg die mij thuis kan brengen. Wat moet ik doen, ik wil het niet!" Ik riep herhaaldelijk dat hij moest stoppen, alleen het stopte niet. We kwamen eindelijk aan bij de volgende die achter het stuur mocht voor les, de rijinstructeur zei me nog dat ik het aan niemand mocht vertellen, want zijn arme vrouw als zij erachter kwam dan was het niet best voor haar aangezien zij een beperking had. Een jongeman stapte in en reden we naar mijn huis. Mijn moeder zag iets aan mij dat er iets mis was. Ik heb alles verteld aan haar, wetende wat zij vroeger in haar jeugd heeft meegemaakt. Mijn oma in Sommelsdijk was overleden en was de begrafenis de volgende dag, in plaats van naar de begrafenis gingen we naar de politie en rechtshulp. Ze zouden de rijinstructeur in de gaten houden, verder konden ze niets doen, geen arrestatie aangezien er geen bewijs was. De weken erna leefde ik in angst om op straat te komen, vooral durfde ik niet alleen te gaan. Stel je voor dat ik hem tegen kwam en hij kwaad werd in wat ik had gedaan. Ik werd goed opgevangen bij mijn collega's bij de Belastingkantoor. In het begin wilde ik het niet vertellen, ik schaamde mezelf, voelde mezelf erg vies en vooral de schaamte dat ik niets had gedaan in die ene vreselijke rit... 'Waarom had ik niet de auto gewoon tot stil gezet en eruit gestapt? Waarom had ik hem niet een mep verkocht of iets? ipv van angst verstijfd?" Een collega wilde mij een schouderklop geven en ik verstijfde van angst alsof ik hem weer voelde, die rijinstructeur. Ze vroegen aan mij wat er was, ik was anders, stil en terug getrokken en zo bleek. Toen vertelde ik het en dat was fijn, want wat werd ik goed en liefdevol opgevangen. Ze zorgden ervoor dat ik niet alleen was als ik even tijdens de pauze naar buiten wilde. Ik dank God voor deze lieve mensen waardoor ik stap voor stap weer leerde om alleen over straat te kunnen gaan.

 

Het jaar bij de Belastingdienst ging voorbij en er stond een nieuwe baantje op mij te wachten, alleen dit keer mocht ik er blijven totdat ik een baan zou vinden (buiten de gemeente om) of dat het verzorgingstehuis mij wilde aannemen in vaste dienst. Het zou een baan zijn met wederom een administratieve functie op kantoor. Alleen... eerst dan beginnen in het magazijn van het verzorgingstehuis, waar dan ook een computer stond en bureau waar ik kon werken. Echter, werd en bleef mijn functie 'magazijn medewerkster' en die groei was er niet.